چطور هست که کسی حاضره درحمله آمریکا خودش و خانواده اش در خطر ریسک کشته شدن قرار بگیره و اما هیچوقت حاضر به ریسک کردن و مقاومت جلوی همین رژیم که برای از بین بردنش حاضرهست ایران نابود بشه نیست؟ به کجا میریم؟
صداهایی روحم رو داره خراش میده. صدای کسانی که آرزوی حمله به ایران رو میکنن و خود با تمام خانواده در خارج بسر میبرن یا از روی نادانی از درک ابعاد این فاجعه ناتوان هستن.
فکرش رو نمیتونم بکنم که روزی جوانان این مملکت برای باز کردن خط مقدم خودشون رو روی مین میانداختن تا با دشمنی که با راکتها و موشکهای همین کشوری که آرزوی حمله اش رو میکنن بجنگند و اما حالا کسانی آرزوی قدم گذاشتن خارجی با پوتین به این سرزمین هستند.
کسانی که آرزوی حمله میکنید آیا تا به حال هیچ صحنه ای از جنگ عراق رو ندیدند؟ آیا ندیدند که در عراق یک آمریکایی چطور به مردم عابر با حقارت و به عنوان یک فاتح نگاه میکنه؟ ضجه مادران و زنان رو در از دست دادن فرزند و همسر نشنیدید که آرزوی جنگ اونهم با ایران رو میکنید؟ آیا بچه های یتیم رو ندیدند؟
روی صحبت من با وطنفروشانی نیست که به امید حمله نشستن تا بتونن به نون و آبی برسن ولی روی من با هموطنانی هست که از دست این رژیم جون به لبشون رسیده و حمله آمریکا رو به عنوان یک منجی فرض میکنن که دیوارهای این زندان رو قراره خراب کنه.
اما این دوستان به این فکر نمیکنن که این دیوار اگر قراره خراب بشه روی نه فقط خودمون که روی تمام مملکت خراب خواهد شد.
ما ایرانی ها نشون دادیم که قادر به گرفتن تصمیمهای بزرگ در لحظات حساس تاریخی نیستیم ولی این دیگه تصمیمی نیست که بشه جبرانش کرد. ایران به خرابه ای تبدیل خواهد شد که باید برای نون شب خانواده گدایی سرباز آمریکایی رو کنیم.
از همه جالبتر کسانی هستند که اگر کسی مخالف وطنفروشی باشه و حمله آمریکا باشه به سرعت با برچسب جمهوری اسلامی و شریعت مداری وارد میدان میشن و طرف رو به وابسته بودن به رژیم متهم میکنن.
اگر آرزوی حمله بیگانه به کشور عزیزم عین وطن پرستی هست بدونید که من یک وطن فروش هستم که حاضر نیستم هیچ بیگانه با چکمه وارد مملکتم بشه. همه چیز ما وارونه هست پس بگذار اینهم وارونه باشه که ما رو باکی نیست نه از منفی و نه از تیر دشمن و در راه میهن سر رو جان آماده فدا شدن هست.
صداهایی روحم رو داره خراش میده. صدای کسانی که آرزوی حمله به ایران رو میکنن و خود با تمام خانواده در خارج بسر میبرن یا از روی نادانی از درک ابعاد این فاجعه ناتوان هستن.
فکرش رو نمیتونم بکنم که روزی جوانان این مملکت برای باز کردن خط مقدم خودشون رو روی مین میانداختن تا با دشمنی که با راکتها و موشکهای همین کشوری که آرزوی حمله اش رو میکنن بجنگند و اما حالا کسانی آرزوی قدم گذاشتن خارجی با پوتین به این سرزمین هستند.
کسانی که آرزوی حمله میکنید آیا تا به حال هیچ صحنه ای از جنگ عراق رو ندیدند؟ آیا ندیدند که در عراق یک آمریکایی چطور به مردم عابر با حقارت و به عنوان یک فاتح نگاه میکنه؟ ضجه مادران و زنان رو در از دست دادن فرزند و همسر نشنیدید که آرزوی جنگ اونهم با ایران رو میکنید؟ آیا بچه های یتیم رو ندیدند؟
روی صحبت من با وطنفروشانی نیست که به امید حمله نشستن تا بتونن به نون و آبی برسن ولی روی من با هموطنانی هست که از دست این رژیم جون به لبشون رسیده و حمله آمریکا رو به عنوان یک منجی فرض میکنن که دیوارهای این زندان رو قراره خراب کنه.
اما این دوستان به این فکر نمیکنن که این دیوار اگر قراره خراب بشه روی نه فقط خودمون که روی تمام مملکت خراب خواهد شد.
ما ایرانی ها نشون دادیم که قادر به گرفتن تصمیمهای بزرگ در لحظات حساس تاریخی نیستیم ولی این دیگه تصمیمی نیست که بشه جبرانش کرد. ایران به خرابه ای تبدیل خواهد شد که باید برای نون شب خانواده گدایی سرباز آمریکایی رو کنیم.
از همه جالبتر کسانی هستند که اگر کسی مخالف وطنفروشی باشه و حمله آمریکا باشه به سرعت با برچسب جمهوری اسلامی و شریعت مداری وارد میدان میشن و طرف رو به وابسته بودن به رژیم متهم میکنن.
اگر آرزوی حمله بیگانه به کشور عزیزم عین وطن پرستی هست بدونید که من یک وطن فروش هستم که حاضر نیستم هیچ بیگانه با چکمه وارد مملکتم بشه. همه چیز ما وارونه هست پس بگذار اینهم وارونه باشه که ما رو باکی نیست نه از منفی و نه از تیر دشمن و در راه میهن سر رو جان آماده فدا شدن هست.
