پدر و مادر من بمن نگو نرو تظاهرات

پدر من با پوزش ولی نسل ما جر خورد با اشتباه انقلابی شما ولی دوستت دارم چون پای اشتباهت ایستادی. نسل من هیچی از زندگی آزاد نفهمید. نفهمیدم چطوری بزرگ شدم. هرجا میرفتیم ترس مامور لذت جوونی رو از ما میگرفت. شاخه گلی به کسی که دوست داشتی رو باید یواشکی به او میسپردی تا مورد ملامت دیگران نباشی آخه میدونه از زمانی که شما انقلاب کردی عاشق شدن ممنوع شد. من یک عقده فرو خفته هستم که حقارت رو با سیلی در بازداشتگاه و یا بازرسی بدنی در فرودگاه هر کشور خارجی تحمل کرده.هرچند هنوز جوونم ولی انگار پیر شدم. دیگه مثل یک جوون اروپای فکر نمیکنم بلکه عمیقتر فکر میکنم. زود تصمیم نمیگیرم.زود احساساتی نمیشم. این نکات مثبت رو دارم ولی به قیمت جوونیم. به نظر شما من توی این معامله بردم یا باختم؟ شاید این گردش روزگار بروی شانه های من باید سنگینی میکرد تا نسل بعدی من مجبور به پرداخت هزینه ای به این سنگینی نمیشد. نمیخوام نسل ها و فرزندان بعدی ایرانزمین هم مثل من هزینه بدهند. من فقط از یک چیز میترسم و اون به آزادی نرسیدن هست.بگذار نسل من در تاریخ این سرزمین به خاطر زجری که کشید جاودانه بشه. جوانمردان و جوانزنان همسن من منتظر هستن کار نا تمام شما رو تموم کنیم پس به من نگو نرو تظاهرات که من بازنده دوسر سوخت هستم.